Απόκριες χωρίς αρλεκίνους δε γίνεται. Έτσι διαβάσαμε το παραμύθι για τον Αρλεκίνο που ζούσε στη Βενετία και πως καθιερώθηκε η στολή του, μετά συνεχίσαμε βλέποντας πίνακες ζωγραφικής με θέμα τις Απόκριες και τα παιδιά ζωγράφισαν. Τέλος μάθαμε τραγούδια σκωπτικά: Έλα βρε Χαραλάμπη, παντρεύουνε τον κάβουρα ,όταν θα πάω κυρά μου στο χασάπη, ο μπαρμπα Μπρίλιος και συνεχίσαμε με πιο χορευτικά και μοντέρνα όπως το ακαντού και το χίκι πόκι .Τότε ο χορός ήταν απαραίτητος και οι χορευτικές φιγούρες διαδέχονταν η μια την άλλη.

Στον περίπατό μας εκτός σχολείου θαυμάσαμε την αμυγδαλιά που συναντήσαμε στο δρόμο. Την επόμενη ημέρα αρχίσαμε να μαθαίνουμε περισσότερα γι αυτή.Ο μύθος της Φυλλίδας αλλά και το παραμύθι της Αμυγδαλιάς που την αγάπησε ο Βοριάς εντυπωσίασε τα παιδιά αλλά τους έφερε και λίγο ...λύπη όπως είπαν.

 Τι πιο όμορφο να παρασυρθούμε κι εμείς σήμερα από κόσμους παραμυθένιους γεμάτους αγάπη. Τι κι αν είμαστε μικροί; Η ιστορία της Αρετούσας-Ερωτόκριτου, της Ιουλιέτας-Ρωμαίου αλλά και της Ραπουντζέλ και άλλων μας άγγιξαν βαθιά! Μάτια διάπλατα ανοιχτά και ανστεναγμοί λύπης ή χαράς ακούστηκαν στην τάξη μας. το παραμυθοτράγουδο: το καρότο κι η αγκινάρα και το τραγούδι για τον πρίγκηπα Λεμόνη και την όμορφη Κρεμμύδω κλείσαν την ημέρα αυτή.